Archive for the ‘Collaboration’ Category

Personal Branding, Digital Scholarship, and that thing called PhD

March 27th, 2011 by Cristina Costa

I have been meaning to blog. I actually feel the need, but in the end it’s a bit like sport. The more you do it, the more energy you find to keep doing it. Once you start ‘tricking’ the routine, … Continue reading

Webquests 2.0 and Collaborative Blended Learning

February 15th, 2011 by Graham Attwell

We have just started a new project on Webquests. The idea is to use Webquests and a Collaborative Blended Learning model for learning with trainers in Small and Medium Enterprise in Poland, focused on Human Resources Management.

The project is funded by the European Commission under a programme called the Transfer of Innovation. Pontydysgu’s Maria Perifanou has previously been using Webquests for language learning in Greece. Now we intend to develop the learning processes to new groups of learners in new countries and at the same time update the ‘old’ Wequest idea to utilise Web 2.0 technologies.

As in any transnational project one of the first challenges in developing a shared idea of what we are all talking about! And the presentation above by Maria is intended to help us develop that process.

Using social software for managing research and development projects

February 2nd, 2011 by Graham Attwell

In around 1995 I was appointed by Bremen University to manage a relatively well funded European project on the teaching of teachers and training for vocational education and training. The project had partners in seven or eight countries. I set up a project newsletter and after three or so months announced I would no longer be ending postal copies but it would be sent exclusively by email. There was considerable opposition to this, one person (the Swedish partner) saying he had a Mac and documents would not be compatible, others claiming that they lacked the skills and technical infrastructure to manage a project electronically (my own professor used to get his secretary to download and print off copies of any emails to him).

But the shift was made and by the end of the three year funding period no-one could imagine going back to post as the main means of project communication.

In the last two or so years we have seen a similar radical shift in the technologies we use for research communication and collaboration. At the launch workshop for a project in January I was asked what tools I wanted to use for the project. My list got surprisingly long:

  • Skype for day to day chat and audio communication
  • Flash meeting for online project meetings
  • Diigo for shred bookmarks
  • Twitter for project dissemination and sharing outwards
  • WordPress for the project website
  • PB Works for sharing work in progress
  • Flickr for sharing photographs
  • Google Docs for collaborative authoring
  • DropBox for sharing documents

Interestingly, one of the parters offered us a space on a relatively mature project management system and although we all agreed to use it I doubt we will. In my experience these systems are too restrictive and do not provide sufficient facilities for active collaboration. Of course they usually provide forums, but I have never worked on a project where there has been prolonged collaboration through a forum (despite most projects trying).

The one application not on my list is of course email. And despite having taken part in many projects where it is decided not to use email as the primary means of communication, after a short period everyone reverts back to it. Is this because of familiarity or because it perhaps is the quickest and simplest means of communication?

None of the applications listed require any great technical abilities (although firewalls and interoperability issues do sometimes arise). However they require changes in our working practices – in our socio-technical competences. And that can be difficult, especially where researchers are not used to working in an open and collaborative environment.

In terms of distributed international projects it is probably skype and Flashmeeting which have made the greatest impact. even then it takes time to get used to working online in synchronous environments. Online meetings require preparation and moderation – just as do face to face meetings. Yet because it is online there is often a tendency not to prepare in the same way as we would for a face opt face workshop.

I am not quite sure how DropBox is going to pan out in all of this. It certainly has a clever financial model – my free account was overflowing within a month of setting up an account.

And it is an uncertain science. Whilst organisations like Jisc have invested considerable expenditure into developing relatively heavyweight online research environments I do not know of any research into how we can use loosely coupled social software tools for research projects. We are maki9ng up our own practice as we go!

New Year…

January 16th, 2011 by Cristina Costa

…. some new beginnings HAPPY NEW YEAR EVERYONE!! Before I go into the new year though, let me summarise what happened in the last few weeks of 2010. It’s been a while since I last posted here, but there are … Continue reading

Beyond amplification – how to merge online and face to face events

November 1st, 2010 by Graham Attwell

A very quick post on an issue I have been thinking about recently.

Over the last two years or so we have been working with a number of organisations on what has become known as amplifying events. This involves using multi media and social software to link up conferences, seminars and other events with the outside world, for instance through setting up twitter and Flickr streams and through live streaming keynote sessions.

This has proved relatively effective at projecting events outwards to a wider community, and however rudimentary at allowing those unable to attend face to face to follow ideas and debates.

Where we have proved less successful is getting the outside world into the conference, seminar or workshop. A projection of the twitter stream is a good start but is limited as we all know and some conferences such as Alt-C still see such a stream as disruptive. More disturbing, is the low level of audio contributions in events held on  online platforms such as Elluminate. As an aside, participation seems better in the less sophisticated Flash Meeting. I wonder if the permissions hierarchies in Elluminate and the rigmarole of putting your hand up to speak is a pedagogic inhibition to full participation.

What I am thinking about now is how we can better blend face to face and online participation in events. Some events have been holding pre or post conference online sessions. Although these work well ahead of events, they seldom seem to happen post event. I wonder if it is possible to start designing learning activities so online events feed into the face to face session and the face to face activities naturally generate further participation online. Of course that requires rethinking how we manage and design face to face events. But one of the big successes of a range of recent seminars and conference  I have attended is a rethinking of formats. Most popular is the introduction of learning cafes, in all their variants. OK this is becoming a little formulaic but it is a big advance on the tired rehearsals of reading of conference papers accompanied by endless text based  and bullet pointed Powerpoint presentations.

Perhaps the greatest challenge is persuading conference organisers and presenters that the form of the event is a pedagogic issue. And the extension to using technology both provides new accordances and opportunities and at the same time some restrictions in pedagogies which could be deployed.

A week of events

October 30th, 2010 by Cristina Costa

It started on Monday and it only stopped on Friday. It was literally a week full of events worth writing home about! And I just wish the days were longer or I could cope without sleeping! Yes, I do sleep, … Continue reading

Openess and Research

September 22nd, 2010 by Graham Attwell

I attended the Elluminate session at #PLENK2010 this evening with a presentation by Martin Weller speaking about Research, Technology and Networks. It was heartening to see almost 100 participants log and participate in a very lively text discussion, even if fewer were willing to use the audio.
I think Martin is overly pessimistic about how social networking and social software is being used in research. Of course there are still barriers to be overcome, particularly the insistence by many institutions on traditional forms of scholarship and research as the basis for future career progression and for funding. And in a comment related to the Open University’s Social Learn, a project he previously led, he showed how business goals can impact against openness in research processes and innovation in products.
However, I am seeing a marked move twoards openess, collaboration and sharing in a number of the projects and networks in which I participate. Access to video conferences has facilitated more collaborative approaches to project reviews and to managing research tasks. Twitter, blogs and other social network applications have allowed us to share work in progress outside immediate project partnerships. And once more, social networks are allowing us to discover new colleagues and friends, outside our narrower institutional or project communities.
I am also convinced that the use of Cloud applications is going to have a major impact on the way we work. In Pontydysgu we have moved to Google Docs in the last month. And without consciously thinking about it, we are able to work together on research documents and even better to comment on each others work and ideas as a work in progress. This would never have happened through emailing drafts between colleagues.
Jen Hughes is working on ideas around Evaluation 2.0. This is also based on the idea of openness and the involvement of wider communities in evaluation processes. We hope to open out an evaluation in progress to all of you int he next week or so see what happens!

Wirtualne warszaty i mapa myśli

July 1st, 2010 by Ilona Buchem

Moi drodzy, już niedługo już za momencik odbędzie się PLE konferencja #PLE_BCN w Barcelonie (8-9 lipca), którą przygotowujemy już od dawna (od dobrych 7 miesięcy). Właśnie dopinam wszystko do końca – przygotowywuję newsletter, prezentację na pecha kucha no i na warsztaty, które poprowadzę wraz z Cristina Costa (UK), Wolfgang Reinhardt (DE) i George Couros (CA) na temat definicji konceptu osobistych środowisk uczenia się. Tutaj możecie zobaczyć początkową kolekcję definicji. Warsztaty te będą miały formę „collaborative mind mapping“, czyli wspólne tworzenie mapy myśli w grupie realne i wirtualnej. W tym celu będziemy posługiwać się programem mindmeister, który daje bardzo wiele możliwści wspólnego tworzenia map myśli w tym samym czasie i asynchronicznie. Zarówno uczestnicy konferencji, jak i wszystkie inne osoby, które mają dostęp do Internetu i konto w minmeister bedą mogły uczestniczyć w tych warsztatach! Także zapraszam Was wszystkich serdecznie do brania udziału i tworzenia wspólnej mapy myśli! Warsztaty te odbędą sie w piątek, 9 lipca 15:45 do 17:00. We wtorek podam na tej stronie linka do początkowej mapy myśli i hasło do zalogowania się w piątek … ciąg dalszy nastąpi …

Kognitywistyka i e-learning 2.0

May 17th, 2010 by Ilona Buchem

Badaniami nad e-learningiem zajmuje się pedagogika, informatyka, psychologia, socjologia, etnografia … oraz kognitywistyka. Czym zajmuje się kognitywistyka i czego od kognitywistyki może nauczyć się e-learning? Na ten temat rozmawiałam z Markiem Goliaszem z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz autorem bloga mechanikaumyslu.pl. Oto zapis naszej rozmowy:

IB: Czym zajmuje się właściwie kognitywistyka?

MG: Kognitywistyka jest nauką zajmującą się umysłem i jego funkcjami – myśleniem, uczeniem się, językiem, świadomością, emocjami. Jest to nauka o szeroko pojętym poznaniu. Cechą wyróżniającą kognitywistykę jest jej multidyscyplinarność – są w niej wątki psychologiczne, filozoficzne, informatyczne oraz neurobiologiczne.

IB: A jak wykorzystywuje się kognitywistykę w e-learningu?

MG: Jednym z zastosowań kognitywistyki jest problem wizualizacji danych – jak złożone pojęcia przedstawiać tym, którzy spotykają się z nimi po raz pierwszy. Standarowym przykładem wykorzystania nauk poznawczych w e-learningu jest teoria obciążenia poznawczego (cognitive load theory) Johna Swellera. Osobiście uważam, że w e-learningu jest szerokie pole do popisu dla kognitywistyki, ponieważ wiedza ekspercka i technologia nie wystarczą do zbudowania efektywnych środowisk przekazu wiedzy.

IB: Dlaczego nie wystarczają wiedza ekspercka i technologie? Co tutaj proponuje kognitywistyka?

MG: Obserwując sposoby wymiany wiedzy przez internet zauważam, że często eksperci nie przejmują się sposobem przekazu wiedzy, a firmy zajmujące się wdrażaniem e-learningu za bardzo stawiają na zachwycenie kursantów efektami graficznymi. Na mój sposób myślenia o przekazie wiedzy wpłynęło zdanie Cushinga Andersona – “Dobre szkolenie jest zawsze kompromisem między możliwościami percepcyjnymi osoby szkolonej a metodą prezentacji wiedzy i sposobem jej dostarczenia”. Badania kognitywistyczne pozwalają określić owe możliwości percepcyjne.

Jednym z przykładów takich zastosowań jest zasada podwójnego kodowania sformułowana przez Paivio, zgodnie z którą, jesteśmy w stanie efektywniej kodować docierający do nas przekaz, jeśli wykorzystujemy zarówno wzrok jak i słuch. Dalsze badania pokazały, że wzrokowo lepiej kodujemy to, co konkretne, a to, co abstrakcyjne lepiej przyswajami słuchowo. Lepsze kodowanie oznacza w tym kontekście lepsze zapamiętywanie i późniejsze wydobycie z pamięci.

IB: Jakie są dla Pana najbardziej zaskakujące wyniki badań kognitywistycznych?

MG: Myślę, że bardzo ciekawym wynikiem na gruncie kognitywistyki było odkrycie przez Millnera i Goodale dwóch szlaków przetwarzania wzrokowego (two streams hypothesis) – jednego na użytek percepcji, a drugiego na użytek działania. Na poziomie mózgu za każdy z nich odpowiada osobny szlak neuronowy. Badanie to rzutuje na nasz sposób myślenia o percepcji jako o mechanizmie biernego przyswajania tego, co znajduje się na zewnątrz. Coraz więcej współczesnych badań pokazuje, że percepcja służy przede wszystkim sprawnemu działaniu.  Więcej o tym można przeczytać w wydanej przez PWN książce “Mózg wzrokowy w działaniu“. W dziedzinie uczenia się, a więc bliżej zagadnień e-learningu, duży wpływ wywarła na mnie książka Manfreda Spitzera “Jak się uczy mózg“. Autor pisze w niej o tym, że sieci neuronowe w naszym mózgu uczą się bez przerwy. Najbardziej wydajnym sposobem uczenia się jest więc zapoznawanie się z jak największą liczbą przykładów. Spitzer dowodzi, że nasz mózg potrafi sam wyekstrahować z tych przykładów reguły i zasady. Czyż nie jest to znaczący wynik dla metodyków e-learningu i wszystkich zajmujących się nauczaniem?

IB: Jak najbardziej. Mysle, że z wynikami takich badań powinni zaznajomić się wszyscy, którzy zajmują się nauczaniem. Moje kolejne pytanie dotyczy pola badań kognitywistyki. Powiedział Pan, że kognitywistyka zajmuje się percepcją na poziomie indywiduum:

Czy w kognitywistyce jest też nurt, który zajmuje się grupowymi zjawiskami, takimi jak współpraca międzyludzka, kooperacja?

MG: Tak, coraz więcej badaczy zajmuję się takimi zagadnieniami jak poznanie społeczne (social cognition). Przykładem badań w tej dziedzinie jest odkrycie neuronów lustrzanych, czyli takich komórek nerwowych w korze premotorycznej, które aktywują się gdy obserwujemy czynności podejmowanych przez innych. Wyniki te są podstawą do tego, aby zdefiniować na nowo pojęcie empatii. Rozumiem jednak intencję Pani pytania. O tym jak skuteczne jest uczenie się od siebie nawzajem świadczy dynamika rozwoju forów internetowych i list dyskusyjnych. Trudno mi wskazać na konkretne badania, które opisywałyby ten fenomen. Widocznie, jest jeszcze wiele do zrobienia 🙂

IB: Bardzo interesuje mnie właśnie social cognition, distributed cognition. Do tego nawiązuje też moje następne pytanie:

Czy z perspektywy kognitywisktyki jest różnica między e-learningiem 1.0 a e-learningiem 2.0? Czy sieci społeczne zmieniają coś w na poziomie percepcji?

MG: Na początku krótko objaśnię dlaczego trudno wypowiadać się “z punktu widzenia kognitywistyki”. Otóż nauka ta nie ma jednolitego paradygmatu. 30 lat temu kognitywistyczne badania umysłu cechowało założenie  – mózg jako komputer, a umysł jako wykonywany na tym komputerze program. Badania z różnych dziedzin naukowych, szczególnie psychologii i filozofii umysłu, ukazały słabość takiego podejścia. Kognitywistykę należy więc traktować bardziej jako szerokie spektrum badań i badaczy skupionych wokół tematyki funkcji umysłu. Dlatego też często wykluczające się stwierdzenia reprezentują punkt widzenia kognitywistyki.

Mogę więc wyrazić swoje zdanie w oparciu o wiedzę, która składa się na szeroko pojęte nauki poznawcze.  Sądzę, że e-learning 2.0. jest pozytywnym zjawiskiem. Zagrożeniem jakie widzę jest tu jakość przekazywanej wiedzy. O tym jak pogodzić wiarygodność przekazu z zaangażowaniem internautów opowiem na przykładzie projektu student.pl, przy którym aktualnie pracuję. Rzecz polega na udostępnieniu kursu z pewnej dziedziny na kilku poziomach zaawansowania. Główna idea polega na tym, że ci, którzy wiedzą już więcej tzn. ukończyli pierwszy i drugi stopień, dzielą się swoją wiedzą z tymi, którzy dopiero rozpoczynają. Nie wymaga to żadnej szczególnej technologii, wystarczy forum i czat udostępnione w ramach platformy Moodle. Na efekty tego rozwiązania dopiero czekam, ponieważ projekt dopiero startuje.

IB: Co ma Pan na myśli mówiąc “efekty”? Jakie efekty będą przedmiotem badań w tym projekcie?

MG: Efektem będzie to, że kursanci będą chcieli angażować się coraz bardziej w kurs. Z jednej strony będą osiągać kolejne etapy, a z drugiej chętnie i rzetelnie wspierać tych, którzy są na wcześniejszych etapach. Rzetelność tego jak “starsi” wspierają młodszych będzie oceniana przez eksperta przygotowywującego kurs.

IB: Czy na osiągniecie tych efektów, np. zaangażowanie, wymianę i wzajemną pomoc między uczacymi się, mają wpływ jakieś czynniki, którymi zajumje się kognitywistyka?

MG: Tak, moim zadaniem jest właśnie zapewnić odpowiednią formę przekazu. Jednym ze sposobów jest odwołanie się do wiedzy, którą uczestnicy kursu mają “na wejściu”. Chodzi o to, aby używać tam gdzie to najbardziej potrzebne metafor i języka konkretu odwołujących się do codziennych doświadczeń i elementarnej wiedzy. Innym sposobem jest oddziaływanie na głębokość przetwarzania wiedzy. Bardzo często bowiem interakcja to tylko przeciąganie i klikanie. Nie trzeba znać badań psychologicznych, aby wiedzieć, że im lepiej opracujemy materiał, im bardziej się na nim skupimy, tym więcej w nas pozostanie. Środkiem do tego mogą być chociażby zadania polegające na napisaniu dłuższej wypowiedzi na forum czy hasła w słowniku.

IB: W jaki sposób diagnozuje Pan wiedze “na wejsciu” i podejmuje decyzję o tym, jaką metaforę, jaki zwrot językowy zastosować?

MG: Przyznam szczerze, że nie mam tu złotych zasad. Dla mnie punktem wyjścia jest zapewne znana Pani koncepcja metafor Georga Lakoffa, która dała podwaliny językoznawstwa kognitywnego oraz jej rozwinięcia. Lakoff twierdzi, że nasz system pojęciowy jest tak bogaty właśnie dzięki metaforze. Pojęcia abstrakcyjne biorą swój początek z naszych interakcji ze światem, z tego w jaki sposób się poruszamy itd. Stąd też diagnozowanie wiedzy wejściowej nie zawsze jest obowiązkowe, aby używać dobrych metafor. Pozwolę sobie przytoczyć pewną anegdotę o wybitnym fizyku R. Feymanie, którą słyszałem od swojego promotora. Otóż Feyman przysłuchiwał się kiedyś rozmowie dwóch matematyków zajmujących się bodajże topologią. Choć nie znał tematu pozwolił owym matematykom rozwiązać spór, który toczyli. Gdy zapytali go jak to zrobił powiedział, że gdy oni rozmawiali on wyobrażał sobie to co mówią jako wklęśniętą piłkę tenisową. Jest to dla mnie doskonały przykład tego, w jaki sposób metafora jest kluczem do zasobów naszego umysłu.

IB: To bardzo ciekawe zagadnienie: Metafory jako centrum międzyludzkiej komunikacji. Więcej na ten temat przeczytać można w książce “Metafory w naszym życiu”. Dziekuję za tę interesującą rozmowę!

Moje pytanie do czytelnikow: Jak sądzicie, w jakim kierunku powinny zmierzać badania kognitywistyczne, tak aby można było lepiej zrozumieć i zaprojektować procesy związane z sieciami społecznymi i osobistymi środowiskami nauczania się?

Stories of a dinosaur

May 7th, 2010 by Cristina Costa

I am still in Porto, at the Faculty of Engineering , in the University of Porto. Yesterday I did a short presentation about the use of Social Media in Higher Education for the eLearning @FEUP workshop. I mainly focused on some projects I have been developing at the University Salford, but everything went so quickly […]

  • Search Pontydysgu.org

    Social Media




    News Bites

    Cyborg patented?

    Forbes reports that Microsoft has obtained a patent for a “conversational chatbot of a specific person” created from images, recordings, participation in social networks, emails, letters, etc., coupled with the possible generation of a 2D or 3D model of the person.


    Racial bias in algorithms

    From the UK Open Data Institute’s Week in Data newsletter

    This week, Twitter apologised for racial bias within its image-cropping algorithm. The feature is designed to automatically crop images to highlight focal points – including faces. But, Twitter users discovered that, in practice, white faces were focused on, and black faces were cropped out. And, Twitter isn’t the only platform struggling with its algorithm – YouTube has also announced plans to bring back higher levels of human moderation for removing content, after its AI-centred approach resulted in over-censorship, with videos being removed at far higher rates than with human moderators.


    Gap between rich and poor university students widest for 12 years

    Via The Canary.

    The gap between poor students and their more affluent peers attending university has widened to its largest point for 12 years, according to data published by the Department for Education (DfE).

    Better-off pupils are significantly more likely to go to university than their more disadvantaged peers. And the gap between the two groups – 18.8 percentage points – is the widest it’s been since 2006/07.

    The latest statistics show that 26.3% of pupils eligible for FSMs went on to university in 2018/19, compared with 45.1% of those who did not receive free meals. Only 12.7% of white British males who were eligible for FSMs went to university by the age of 19. The progression rate has fallen slightly for the first time since 2011/12, according to the DfE analysis.


    Quality Training

    From Raconteur. A recent report by global learning consultancy Kineo examined the learning intentions of 8,000 employees across 13 different industries. It found a huge gap between the quality of training offered and the needs of employees. Of those surveyed, 85 per cent said they , with only 16 per cent of employees finding the learning programmes offered by their employers effective.


    Other Pontydysgu Spaces

    • Pontydysgu on the Web

      pbwiki
      Our Wikispace for teaching and learning
      Sounds of the Bazaar Radio LIVE
      Join our Sounds of the Bazaar Facebook goup. Just click on the logo above.

      We will be at Online Educa Berlin 2015. See the info above. The stream URL to play in your application is Stream URL or go to our new stream webpage here SoB Stream Page.

  • Twitter

  • Recent Posts

  • Archives

  • Meta

  • Categories