Another one from the archives. I think Jen and me wrote this in 2001 but it still seems relevant today, especially in an age when it seems inn0vation is the universal panacea..

“Whilst in organisation learning literature in the late 1990s innovation was seen as the interplay between implicit and explicit knowledge within organisations, in a literature review into innovation Attwell and Hughes looked at the importance of external as well as internal factors in innovation. In particular they differentiated between stimulus catalyst and Imperative.

Stimulus: a specific and particular action or event which provokes a specific and particular response. Typically one off or isolated events which precipitate change.

Catalyst: the presence of a factor or factors ‘in the background’ which speedup the rate of change. Typically these factors will be present over a period of time rather than being ‘one-off’ events

Imperative: the ‘must-do’ situation – an event or series of events that make change inevitable and usually urgent with identifiable negative consequences in the event of failure to change.

Much innovation in the construction industry appears to be driven by an imperative around environmental standards for building with in other cases innovation being driven by the catalyst of new materials and construction methods.

Attwell and Hughes advanced the following ideas as ‘boundary conditions’ or as cornerstones of a theoretical framework around innovation:

• That innovation is a complex social phenomenon (and is not technologically determined);
• That innovation takes place within spatial forms and areas – including regions, supply chains, internal organisation units and networks;
• That innovation is developed in the interrelationships between enterprises and the environment, including suppliers, customers and other ‘knowledge development’ and business support agencies and organisations;
•  That innovation is dependent on the interrelations between work organisation, workforce competence and technologies;
• That there are many and complex motivators for innovation and change that may stem from economic, social and environmental factors;
• That organisational competence and innovation are facilitated by the interplay between the development and use of tacit and codified knowledge and between abstract knowledge and practice;
• That tacit knowledge is bounded and develops in communities of practice – which cannot be organisational prescribed;
• That change for innovation is conceptually driven and may take an incremental form;
• That organisational competence is central to innovation and change;
• That developmental expertise is central to organisational competence for innovation.

Innovation is not only dependent on workforce competence and organisational competence but gives rise for new needs in competence and learning.”

As explained in my previous post, last week I visited the Hub Westminster in central London. The Hub is located on the first floor of New Zealand house, the New Zealand embassy near Piccadily.

The hub website explains

We believe there is no shortage of good ideas to solve the issues of our time. But there is an acute lack of collaboration and support structures to help make them happen. The HUB was founded to address this need.

We set out to create spaces that combine the best of a trusted community, innovation lab, business incubator and the comforts of home. Spaces with all the tools and trimmings needed to grow and develop innovative ventures for the world. But above all, spaces for meaningful encounters, exchange and inspiration, full of diverse people doing amazing things.

The idea has been spreading like wildfire and resulted in the emergence of a global movement. To date, there are 25+ open HUBs and many more in the making, from London to San Francisco, Johannesburg, Melbourne, Sao Paulo and Milan.

Not withstanding the hype, the Hub was impressive. It consists of a large open working space, with different small work areas, and different meeting areas. there must have been some 60 or 70 people there last Friday. some spaces seemed to be for particular teams, others were hot desking areas.

True, the tech area is very different to more traditional industrial and craft sectors. But it illustrated to me how work is changing. And although European Commission policy recognises the centrality of small enterprises for future employment and economic growth, I think they have been slower to think through the implications of this in social and education policy terms.

Probably the biggest problem for micro and small businesses remains access to capital. and for micro businesses without fixed assets, and with a business plan that is yet to show profits, banks may be even more unwilling to lend that to start ups in more traditional areas of the economy.

Equally such start up businesses are heavily reliant of skills and knowledge. yet the traditional education and training systems seem slow to adapt to new and growing areas of the economy and to the needs for higher level continuing learning than traditional qualifications structures provide.

If SMEs are to play such a key role they are going to need state support. The present EU policy seems to be based on reducing legislation and providing targeted help. Yet the ‘system for targeted help may be to inflexible and slow to meet real needs on the ground. I am also unconvinced that merely exempting SMEs from employment legislation is the right answer. Germany has some of the toughest employment legislation in Europe, yet has a record of thriving SMEs.

One of the issues may be the level of decision making and the forms that decision making takes. More transparency and social involvement in decision making processes could improve the quality of support for SMEs. equally there is a need for more localised economic planning. This, in turn, means better access to data and ideas for those responsible for such planning.

I am not arguing against private sector initiatives to support SMEs and job creation. But I would argue that the public sector has a key role to play and that we need more democratic and open processes if that support is to be effective.

Similarly, we need to re-look at social systems to see how they can be adapted to changing patterns fo work including access to food and recreation systems, transport, nursery provision and education and training.

The Wales Government has announced its plans to implement the recommendations of a report it commissioned earlier this year “Find it, make it, use it, share it: learning in Digital Wales.”  We are quite excited that Wales is one of the pioneers in developing a whole-country strategy for the promotion of digital technologies in school classrooms – including advocating the widespread use of mobile devices, a shift to a PLE rather than MLE focus and the use of social software for learning.  There are one or two things we disagree with, such as the heavy emphasis on a ‘national’ collection of resources, but the rest of the report is exciting, forward thinking and realistic.  There is a serious commitment to mass staff development at all levels – surely the biggest barrier to take up of new technologies in the classroom – including defining a set of digital competences for teachers. This report also recommends that these competences (personal AND pedagogic) be compulsory in ITT courses.

The other section of the report which will cause major ripples is the chunk entitled “External conditions for success” which seem to us to identify all of the brick walls which teachers come up against and suggests that they should be dismantled. I am going to quote the report in full because it is music to the ears of most of us involved with e-learning in schools.

The main vehicle for turning the report into reality will be an organisation called the ‘Hwb’ (no, not a funny way of spelling Hub, ‘hwb’ means to promote, push or inspire). Its remit will be to lead, promote and support the use of digital resources and technologies by learners and teachers across Wales and create and develop a national digital collection for learning and teaching in English and Welsh.  Both Pontydysgu and the Taccle2 project in Wales are committed to doing what we can to support the Hwb and will make sure that all our resources and experience in the field are freely available.

The driving force behind it all is Leighton Andrews, the Minister for Education in Wales – with whose politics I usually disagree – but I am very happy to admit that he has come up trumps with this one!  He is knowledgable, committed and comes across as a genuinely enthusiastic technophile with an understanding of what education could look like in the future and a clear vision of how, in Wales, we are going to get there.  (“Just like Michael Gove!”, I hear my English colleagues say….).  I must admit, that even as a card-carrying member of a different party (byddwch chi’n dyfalu!), devolution has been all good in terms of education and we have had two excellent Ministers.   Look at the image on the top of this post and you may understand why we are looking forward to an increasing divergence and autonomy.  Team GB? No thanks!

Interesting presentation by George Siemens. George says: “Educators are not driving the change bus. Leadership in traditional universities has been grossly negligent in preparing the academy for the economic and technological reality it now faces. ….. Universities have not been paying attention. As a result, they have not developed systemic capacity to function in a digital networked age.”

It is well worth reading the blog accompanying this presentation where George explains his ideas.

Earlier this week I was at an international project meeting in Pontypridd in Wales. As is common with such meetings, and indeed many training events, it was held in a hotel. The hotel meeting room was perfectly adequate with plenty of space and natural light. Indeed I would not have given it two minutes thought normally. I have been in many much worse venues.

However only three days earlier I had been lucky to visit a Welsh medium primary school in Pontypridd. And the contrast was stunning. The school is housed in an old building and perhaps lacks many of the design features we would wish for in a school today (it is notable that windows were positioned high up in the room to stop children looking out during lessons!). Yet as an environment for learning the classroom I went into wads stunning. Every wall was covered in different themed displays with much of the work being by the children themselves. The tables were covered, seemingly at random – although I am sure it was not, with different tactile learning materials. There were different spaces and corners for different activities. Games littered the floor.

I couldn’t help comparing this primary school with the learning environment we had developed for our meeting. And for that matter, with the sterility of many online learning environments. Why if primary school teachers (and teaching assistants) are able to produce such rich learning environments, do we have such learning-poor environments for grown ups? Why can’t we develop such creative spaces for learning in universities, in workplaces and in public spaces? Is it a question of teacher training? Is it a question of curriculum? Or is it a societal attitude towards learning?

I’d be interested in your comments

Steve Wheeler has written an interesting bog post, which deserves unpacking and discussing.

Steve says:

Blended learning (in the established, traditional sense) means a mix of learning activities that involved students learning both in the classroom, and at a distance from the classroom, usually mediated through technology. I am claiming that this type of blended learning – in concept at least – is now outmoded because the boundaries between local and remote have now been substantially blurred.

I think I would largely agree with him although I am not so sure it is due to the blurring of the boundary between local and remote. Reading older papers on technology enhanced learning, there was great emphasis placed on the divide between synchronous and asynchronous communication and how to provide a proper ‘mix’ of technologies facilatating such modes. Today we flip between different modes without thinking about it. Take Skype – if I text someone they may reply straight away or may reply the next day. I may have a series of short episodic conversations with a colleague throughout the day. I may switch from text to audio or video for parts of these conversations. They may be one to one or we may invite others to participants for particular parts of the conversation. Instead of a divide between synchronous or asynchronous communication, tools now support multi modal communication and multi modal learning.

Steve goes on to say:

The new blend is to blur formal and informal learning

Of this I am less convinced. I am in a few problems here because I have often written myself about informal learning. But in truth I am unconvinced of the value of the concept. Indeed there is little agreement even on what the terms formal, informal and non-formal learning mean. If you are interested in this debate there is an excellent literature review by Colley, Hodkinson and Malcom who explore different definitions and uses of the terms. I have tended to use the idea of informal learning in two ways – to refer to learning which takes place outside the formal education system or to learning which takes place in the absence of formal teaching. The problem with the first use of the term is that it refers only to what it is not, rather than to what it is. And in the case of the second, it tends to ignore the influence of what Vykotsly called a More Knowledgeable Other. The More Knowledgeable Other is anyone who has a better understanding or a higher ability level than the learner, particularly in regards to a specific task, concept or process – a friend, a peer, a colleague, who can support the scaffolding of  learning. Technology is playing a significant role in blurring boundaries here. If I read Steve Wheeler’s article, think about it and write my own ideas then surely I am learning, and in this case Steve is playing the part of the More Knowledgeable Other in guiding my thinking. Recently one of my computers was overheating. I searched for and found a web site telling me at what temperature the Northbridge chip should be running (it was running much hotter). I then found a YouTube video showing me how to take my computer apart and clean the filters. Is this formal or informal learning? Do I have scaffolding and guidance in my learning? I would suggest I do.

Even more problematic is Steve’s idea of “informal technology”. I think this may just be careless use of terminology. Of course technologies are not informal or formal. However what is certainly true is that most young people today own various technology based devices, which can be used or as John Cook calls it “appropriated” for learning. And as we move towards near ubiquitous connectivity, at least in richer countries, then these devices provide constant access to all kinds of learning – including contact to those with more knowledge than we have. It is interesting to note that most of this learning takes place in the absence of purpose built education technology, rather we appropriate applications designed for business or enterprise use or for entertainment, for learning.

I think more useful than setting a dichotomy between the formal and the informal is to explore the different relationships and contexts in which learning takes place. Last year Jenny Hughes and I made a slidecast called Critical Literacies, Pragmatics and Education as part of a Critical Literacies course being run by Rita Kop and Stephen Downes as part of their ongoing research project on Personal Learning Environments.

In this we referred to the relationships in which learning take place. These include the relationships between learners and teachers, between the learners themselves and between the learners and the wider community.

We went on to look at context. Obviously this includes place or physical context, which could be described as the learning domain. This might be a school or college, the workplace or at home. Important here is the distance between the different domains. Sometimes this distance will be short (say in the case of an apprenticeship involving workplace and school based study), but sometimes there may be a quite broad seperation between the different domains.

A second context is the social, cultural and political environment in which earning takes place. A third – and to my mind critical – context is the idea of what is legitimate learning – what is learnt and how it is learnt. Obviously this involves the idea of control.

Especially important is the context of how we recognise achievement – how outcomes are defined, what value is placed on learning, by whom and how.

We also raised the idea of discourses – the sum total of the conversations around education. In the past, we suggested, education has tended to be a top down discourse with prescribed and structured strategies  for learning. This is changing and now leaners may be more likely to start from practice without a predetermined strategy for learning.

Thus relations and context or learning are becoming fluid and are contently changing. Technology is playing a major role in these changing relationships and contexts. Such a fluid discourse inevitably leads to conflict with an educational structure based on top down educational discourses.

Czy nauczyciele w Polsce są dobrze przygotowani na pokolenie cyfrowych tubylców? Opdowiedzi na to pytanie szukałam w rozmowie z Lechosławem Hojnackim – nauczycielem i konsultantem, zajmującym się implementacją nowoczesnych technologii informacyjnych w procesie kształcenia dorosłych, przede wszystkim nauczycieli.

IB: Ten kto zajrzy na Pana stronę internetową  http://www.hojnacki.net odkryje szybko, że jest Pan aktywny na wielu serwisach internetowych. Czym się Pan aktualnie zajmuje zawodowo?

LH: W tej chwili pracuję jako wykładowca w  Kolegium Nauczycielskim w Bielsku-Białej. To taki niszowy w Polsce system kształcenia nauczycieli na poziomie trzyletnich studiów zawodowych, zbliżony bardziej do szkoły (niewielka liczba studentów, sporo praktyk) niż uniwersytetu. Jednocześnie pracuję jako konsultant w Regionalnym Ośrodku Metodyczno-Edukacyjnym “Metis” w Katowicach i zajmuję się implementacją tzw. nowych technologii w procesie dydaktycznym.

IB: Ma Pan więc szerokie spojrzenie na zastosowanie TIK (technologii informacyjno – komunikacyjnej) w edukacji. Czy szkolenia nauczycieli w Polsce obejmują standardowo  tematy e-pedagogiczne? W jakim zakresie szkoleni są nauczyciele w temacie e-learningu 2.0? Jak to wygląda w przypadku czynnych nauczycieli,  a jak w przypadku studentów-adeptów?

LH: Czynni nauczyciele w pewnych okresie swojego rozwoju zawodowego muszą się wylegitymować dowodami opanowania TIK. Na poziomie awansu zawodowego na nauczyciela mianowanego są to “umiejętności wykorzystywania w pracy technologii informacyjnej i komunikacyjnej;” natomiast na poziomie nauczyciela dyplomowanego (najwyższym) – „podejmowanie działań mających na celu doskonalenie warsztatu i metod pracy, w tym doskonalenie umiejętności stosowania technologii informacyjnej i komunikacyjnej”. Od nauczyciela stażysty i kontraktowego (najniższe) nie wymaga się w tym zakresie niczego. Nie ma jednak sztywnych reguł, co to znaczy “wylegitymować się” i duża część nauczycieli korzysta w tym celu ze szkoleń prowadzonych przez ośrodki doskonalenia nauczycieli lub inne instytucje, m.in. w ramach projektów unijnych. W praktyce posiadanie pewnej liczby zaświadczeń o ukończeniu szkoleń, ocenianych częściej w kategorii liczby godzin niż treści i poziomu – jest wystarczającym dowodem posiadania stosownych umiejętności. Członkowie komisji oceniają tylko dostarczone dokumenty określające umiejętności związane z TIK w warsztacie dydaktycznym i czynią to przez pryzmat własnej wiedzy i świadomości.

Są to najczęściej spotykane źródła systemowej motywacji zewnętrznej dla nauczycieli. Jak widać nie ma tu miejsca na rozróżnienia dotyczące stosowania konkretnych metod, konkretnych typów serwisów, sposobów komunikowania się, w tym e-learningu 2.0. Ponadto, idąc dalej tropem systemowych uregulowań, komisje powoływane dla oceniania dokonań nauczycieli na kolejne stopnie awansu zawodowego nie tylko nie mają wytycznych, ale nawet możliwości kompetentnego oceniania metodycznych aspektów TIK – nie muszą mieć w swoim składzie ekspertów w tej dziedzinie.

Są też uwarunkowania hamujące rozwój e-learningu 2.0 w szkołach:

1. Organy nadzoru pedagogicznego (kuratorzy oświaty)  otrzymali wytyczne, aby czynnie zapobiegać ujemnym zjawiskom takim jak cyfrowa agresja i inne niebezpieczeństwa ze strony Internetu, dlatego dyrektorzy szkół (notabene w Polsce posiadający bardzo mały w stosunku do wielu krajów rozwiniętych zakres samodzielności) często uznają –  bardzo racjonalnie – że większym zagrożeniem dla ich interesów służbowych jest nadmiar kontaktu uczniów z Siecią, niż wielostronne jego obwarowania, a w praktyce – ograniczenia.

2. Chyba większość polskich szkół dysponuje pracowniami otrzymanymi z, nazwijmy to, centralnego przydziału. Zdecydowana ich większość jest oparta na Windows oraz serwerach SBS o specyficznej konfiguracji. Konfiguracja ta opiera się na tzw. “filtrach treści niepożądanych” oraz kontrolowaniu i analizowaniu całego ruchu sieciowego przez serwer, który w efekcie, w standardowej konfiguracji blokuje nie tylko niepożądane strony, słowa i złośliwe skrypty, ale także wiele pożądanych stron, nieszkodliwych słów oraz bardzo potrzebnych skryptów. W praktyce w wielu szkołach używa się w związku z powyższym komputerów, na których nie da się uruchomić np. większości serwisów z epoki Web 2.0, ponieważ poprawnie działają tylko stare, statyczne strony nie zawierające żadnych skryptów (np. osadzonych filmików, edytorów online etc.). Takie pracownie skutecznie chronią szkołę przed Web 2.0. W związku z czynnikami opisanymi w punkcie 1. oraz z braku stosownych umiejętności, a często i świadomości, ta bardzo zła z punktu widzenia nowoczesnego korzystania z Sieci konfiguracja nie jest modyfikowana.

IB: Wnioskuję z tego, że sieć społeczna jest przez szerokie grono ludzi traktowana jako zagrożenie?

LH: To niestety powszechna postawa. Czasem artykułowana dość wprost np. w kategoriach zagrożeń, agresji, groźby uzależnienia lub jako bezwartościowy strumień śmieciowej informacji. Czasem świadomie lub częściej nieświadomie ta postawa ukrywana pod poglądami typu “nic nie zastąpi książki”, “skoro ONI używają ciągle Sieci to ktoś wreszcie musi ich nauczyć obywać się bez niej lub posługiwać się innymi narzędziami”, “a jak nie będzie komputera, kalkulatora, a jak braknie prądu, to będzie katastrofa”.

IB: Muszę przyznać, że w Niemczech sytuacja wygląda jednak lepiej, ponieważ osiągnieto poziom, na którym przeważa już pragmatyczne pytanie „jak?“, np. „Jak możemy wporowadzić elementy sieci społecznej w szkołach?“. A jakie sa pozostałe wyzwania związane z kształceniem nauczycieli w tematyce e-learningu 2.0? Jakie strategie pedagogiczno-dydaktyczne sprawdzają się w praktyce? W jaki sposób wprowadza Pan nauczycieli w świat sieci społecznych?

LH: Dziś wyraźnie widać, gdzie wiekowo przebiega granica między typowymi cyfrowcami, a bardziej tradycyjnie ukształtowanym pokoleniem uczniów. Nauczyciele szkół podstawowych zapoznani z faktami, zestawieniami, wynikami badań, naturą ważniejszych zjawisk – dość gremialnie dają się łatwo przekonać, iż jest to problem, z którym muszą się zmierzyć, bo po prostu otrzymują obraz sytuacji dobrze wyjaśniający obserwowane przez nich u uczniów zjawisk społecznych wywołanych  Web 2.0. Dla odmiany statystycznie zdecydowanie najtrudniej jest pracować z nauczycielami szkół ponadgimnazjalnych. W tej grupie nauczycieli najczęściej spotykam się z odmową, obrazą nawet. Nie widzą jeszcze konieczności zmiany metod pracy, populacja ich uczniów jeszcze nie jest w pełni cyfrowymi tubylcami i jeszcze da się próbować pracować po staremu. To smutne zjawisko, bo rozsądek wskazuje, że młodzież licealna byłaby najwdzięczniejszą grupą uczniów do metod i form pracy epoki Web 2.0.

Czynnych nauczycieli zatem staram się na początku przekonać, że ich “klienci” zmienili się i będą się zmieniać dalej, w związku z czym oni muszą starać się podążać za zmianami (uwaga) wbrew ustrojowi organizacyjnemu szkoły, który rzeczywiście niesłychanie utrudnia postęp (uwaga: także w aspektach przeze mnie wcześniej tu nie wymienionych). Staram się także zaczynać od najprostszych technologicznie rozwiązań, które dają maksimum efektu przy minimalnych umiejętnościach, ale jakoś przynależnych do Web 2.0. Na przykład na początek wprowadzamam bloga na Bloggerze jako tablicę ogłoszeniową. Zaczynam więc od przekazu jednokierunkowe, ale z łatwością podejmowania dalszych kroków.

Studentów traktuję zgoła inaczej, ponieważ tu jestem w stanie ustalić bardziej drastyczne reguły. Niezależnie od treści programowych, specjalności, roku i trybu studiów, wprowadzam jako obowiązującą metodę grupowy projekt oparty (przynajmniej  technicznie) na serwisach Web 2.0. Treści merytoryczne stawiam na drugim planie za zasadami współpracy, samozarządzania, angażowania ekspertów z zewnątrz, publikowania efektów, autoprezentacji w Sieci itd. Moje podejście wynika z tego, że zdecydowana większość studentów po raz pierwszy w życiu spotyka się z faktyczną metodą konstruktywistycznego projektu grupowego dopiero po maturze! Wielu z nich wykazuje także zasadnicze braki w podstawowych umiejętnościach komunikacyjnych związanych z TIK, wbrew kilkuletniemu cyklowi nauki tego przedmiotu w poprzednich etapach kształcenia.

IB: Tak ten deficyt mają też studenci w Niemczech. Wynika to często z tego, że większości nauczycieli/wykładowców brakuje po prostu doświadczenia i umiejętności w wirtualnej współpracy, kooperacyjnych technikach, samoorganizacji na poziomie grupowym. A czy Pana zdaniem szersze kompetencje, lepsze zrozumienie mają uczniowie lub studenci? Kto rozumie zalety wirtualnej pracy grupowej i potrafi pracować/uczyć się w zdecentralizowanych, nieuporządkowanych hierarchicznie, wirtualnych grupach?

LH: TAK, dzieci i młodzież żyją w Sieci bardziej i głębiej, niż sami to widzą, bo dla nich Sieć jest  przezroczysta. To zjawisko jest podobne w swojej naturze do szczerej deklaracji uczniów, że nie PISZĄ tylko esemesują, czatują. Oni nie nazywają tego pisaniem, traktują tak, jak my rozmowę. Natomiast dość powszechnie oddzielają tego rodzaju aktywności od szkoły, nie tylko ze względu na uwarunkowania, o których mówiłem wyżej lub takie jak powszechny zakaz używania komórek w szkole. To zjawisko tzw. “gry w szkołę” oznacza, że obie strony procesu (nauczyciel i uczeń) w szkole  używają reguł, których nie traktują jako przekładalne na świat zewnętrzny. Ani nauczyciele nie mają motywacji do uczenia np. komunikowania się w Sieci, ani uczniowie tego od nich nie oczekują.

IB: Wspomniał Pan, że dzieci i młodzież nie piszą tylko esemesują i czatują. Na pewno często spotyka się Pan z pytaniem, czy takie praktyki nie zagrażają podstawowym kompetencjom pisania i czytania? Jak odpowiada Pan na takie pytania?

LH: Jeżeli uznać, że taki rodzaj kompetencji, do którego przyzwyczaiły nas doświadczenia poprzednich pokoleń i nasze własne, to kompetencje prawdziwe, jedynie słuszne, stosowalne w przyszłości, albo nawet tylko “potencjalnie akceptowalne dla większości populacji cyfrowców”, to oczywiście czaty i esemesy stanowią zagrożenie.  Przy całym moim osobistym przywiązaniu do sztuki pisania i czytania oraz wielkiej literatury (proszę zauważyć, odruchowo zacząłem odpowiedź od zasygnalizowania, że stoję po tej samej stronie barykady, co inni imigranci cyfrowi), widzę wyraźną analogię do skądinąd bardzo słusznego twierdzenia, że rozwój motoryzacji zagraża zdrowym nawykom długich spacerów oraz kompetencjom jazdy konnej. Sam jeżdżę konno dobrze i od zawsze. Jednak na codzień poruszam się samochodem, a koń jest tylko moim hobby, ukłonem w stronę tradycji, zdrowym spędzaniem wolnego czasu i gimnastyką. To samo spotyka dziś tradycyjne formy przekazu tekstowego.

IB: I na tym moglibyśmy już właściwie zakończyć naszą rozmowę, ale zadam jeszcze jedno pytanie: Czy udało się już Panu zarazić swoim entuzjazmem dla nowych technologii wielu nauczycieli?

LH: Uchodzę za skutecznie zarażającego. Jeżeli ktoś mnie personalnie do czegoś wynajmuje, to znacznie częsciej do zarażania, inicjowania, uświadamiania niż np. do późniejszego systematycznego szkolenia. Niestety ciągle szkoła w Polsce obfituje w czynniki zrażające bardziej niż zarażające, ale w ciągu ostatnich dwóch lat widzę bardzo wyraźną zmianę nastawienia nauczycieli – na lepsze.

Jakie są Wasze/Państwa doświadczenia i opinie na temat wprowadzania e-learningu 2.0 w szkołach? Dziękujemy za komentarze!

I am still stranded in Europe, waiting to return to the UK. If everything goes as planned I will touch British soil tomorrow.
Meanwhile I have been working online. And if it weren’t for the fact that I had to postpone some rather important meetings, my absence in the office would have probably gone unnoticed. And […]

Wiecie juz na pewno, ze chcemy na Paradygmacie 2.0 eksperymentowac z roznymi formami blogowania. Nasz pierwszy wpis mial forme rozmowy, dyskusji na temat poczatkow i podstaw PLE. Dzisiaj dla odmiany  wywiad. Czym rozniy sie od rozmowy? Wlasciwie najbardziej tym, ze zadajacy pytania nie duzo o sobie informuje. Kilka dni temu rozmawialam na Skypie z Piotrem Peszko, autorem bloga eLearning 2.0 i moderatorem forum elearningu na goldenline.pl, o tym, jak wyglada elearning w firmach, tzn. czy stosuje sie rozwiazania 1.0 czy 2.0, w jaki sposob wprowadza sie siec spoleczna, jakie czynniki wplywaja na to, czy uda sie wprowadzic wiki, blogi, twittera itd itp. … Oto pierwsza czesc zapisu naszej rozmowy.

Ilona: Ok, zacznijmy od ogolow – czym sie zajmujesz?

Piotr: Aktualnie projektuję rozwiązania e-learningowe dla produktu o nazwie GetThere. Właśnie uruchomiłem II edycję projektu dla osób 45 +, w którym jest dużo elearningu, a także zajmuję się wdrożeniem rozwiązania do zarządzania dokumentacją w modelu single-sourcing i połączeniu go z elearningiem.

Ilona: Co to jest single-sourcing model?

Piotr: Model zarządzania treścią  – kontentem w różnej formie – online, offline itd. Jest oparty na xml-u i pozwala na wielokrotne wykorzystywanie treści i jej konfigurowanie.

Ilona: Masz przyklad?

Piotr: Załóżmy, że masz bloga, piszesz różne treści, tagujesz … i nagle chcesz zrobić z niego książkę. Lipa – nie da się szybko i sprawnie. Single sourcing to podejście, które pozwala na edytowanie treści w jednym miejscu i eksportowanie jej do różnych – zdefiniowanych uprzednio formatów, np. elearningu, wiki, html-a, htmla dla urządzeń mobilnych, pdf, doc itd. itp. i wykorzystania tagów oraz tzw. conditionals zależnych od formatu wyjściowego

Ilona: Aha, ciekawe, a masz moze linka do jakiejs aplikacji opartej na tym modelu?

Piotr: Polecam DocBook na początek. To już trzeci taki project. Każdy inny, ale założenia podobne – po co pisać internal/external reference tutorial + online help + elearning, jeśli każdy z nich korzysta z tej samej treści. Trzeba zdefiniować źródło, procesy i ogień – niech się samo robi 🙂

Ilona: Dzieki, to ciekawe. A co Ty robisz na AGH?

Piotr: Na AGH juz nie wiele, ponieważ  od marca pracuję w Sabre Holdings Polska, pożegnałem się  z uczelnią 🙂

Ilona: To ciekawe, a to co firmy robia w Polsce to bardziej elearning 1.0 czy 2.0?

Piotr: Korporacje po prostu przenoszą swoje wypróbowane rozwiązania na nowy grunt. Posiadają LMS-y wielkie bazy szkoleń, dostęp do niemal wszystkich książek online, wiki, sociale itd. E-learning 1.0 istnieje jako pewna warstwa materialów odniesienia, a profile funkcjonują w wewnętrznych systemach społecznościowych. Także elearning 1.0, elearning 2.0 i workplace learning to chleb powszedni.

Ilona: A jak laczycie elearning 1.0 i 2.0? Na przyklad, w jaki sposob wprowadzacie i stosujecie wiki, blogi? Slyszala, ze wie niektorych korporacjach wprowadza sie wiki w taki sposowb, ze kazdy pracownik musi napisac iles tam stron i iles tam stron skomentowac I to wszystko w scisle okreslonym czasie.

Piotr: Hmm… no nie wiem czy przymus to najlepsze rozwiązanie. Wdrażałem kiedyć taki social w korporacji i wymuszanie okazało się fiaskiem, dopiero danie czegoś w zamian, np.  szybki dostęp do informacji poprzez wewnętrzny twitter, okazało się skuteczne. Problem jest taki, że ta firma jest bardzo nie-polska, a bardzo amerykańska, dlatego pewne rozwiązania są i funkcjonują globalnie.

Ilona: Czyli co w tym przypadku wplywa na udane wprowadzanie sieci spolecznych w firmach?

Piotr: Z mojego doświadczenia wynika, że musi zostać przekroczona pewna masa krytyczna, która pozwala społeczności uczącej się funkcjonować. Równiez pewien stopień anonimowości. On jest ważny w socialach. Zawsze są opory przed odsłonięciem swojej niewiedzy. To tak jak z tłumem zadającym pytania, albo dyskutującym. W grupie raźniej, stadne z nas zwierzę i lepiej się czujemy jeśli możemy zadać pytanie albo zasięgnać rady anonimowo nie narażając się na jakieś uwagi, czy docinki. Social network nie wypali w grupie 20 osob, ale np. w polskim klonie twittera – blipie bardzo często pojawiają się pytania kierowane “w eter” z tagiem #drogiblipie.

Ilona: No to opowiedz, jak to bylo z tym twitterem w twojej firmie? Byla masa krytyczna? Odpowiedni stopien anonimowosci? Wszystko poszlo gladko?

Piotr: To było jakieś 2-3 lata temu – facebook raczkował. Pracowników było około 200, twitter był, blip był, ale raczej jako eksperymenty. Okazało się jednak, że za wcześnie…

Ilona: Dlaczego za wczesnie?

Piotr: Bo nikt nie znał tych narzędzi i nie wiedział po co one są, jak z nich korzystać i co to daje. Dopiero jak okazało się, że ktoś to robi i to daje efekty zaczęto się tym interesować. To takie troszkę małpowanie. Z mojej perspektywy to mało one mają wspólnego z uczeniem się, raczej zabawa i zabijanie czasu – pracy 🙂 Tak to niestety wygląda. Społeczności takie jak linkedin czy goldenline to głównie źródło potencjalnych pracowników / zleceniodawców + wymiana informacji ekspertów.

Ilona: Czy w firmach w Polsce mozna ogolnie uzywac twittera? W Niemczech jest coraz wiecej firm, ktore to ograniczaja, wlasnie z tego powodu, ze nie sa uzywane do pracy, tylko do “zabawy”.

Piotr: W wielu firmach nie ma przeszkód. To zależy od modelu pracy, ja na przykład nie wyobrażam sobie pracy bez 1) Google, 2) last.fm i kilku innych

Ilona: Czyli nie ma zadnych problemow z eLearningiem 2.0?

Piotr: cóż… z elearningiem 2.0 jest problem, bo nawet “specjaliści” dużo mówią na jego temat, a sami nie sa w stanie stworzyć we własnym miejscu pracy takiego środowiska, które byłoby chociażby namiastką 2.0. Moim zdaniem tez i w w firmach elearning 2.0 potrzebuje pewnej masy krytycznej zapaleńców, wtedy nie ma przeszkód i nie uczenie sie nie zależy od środków miejsca, czasu…

Ilona: A sa jakies dobre przyklady PLE w Polsce?

Piotr: Szczerze powiem, że się nie spotkałem. Może za mało szukam :), albo nic nie wystaje ponad dno.

Ilona: Nawet u Ciebie w firmie ;)?

Piotr: No to co teraz robimy to jest eLearning 2.0. Ja np. zarządzam projektem korzystając z Wiki. Wrzucam tam zasoby, uczestnicy komentują, dokładają swoje. Mam przygotowany szablon projektu, kopiuje go i zaczynamy.

Ilona: Na zasadzie samoorganizacji – kto co da, czy masz jakas strategie zarzadzania?

Piotr: Przewaznie stosuje SCRUM w standardowych, typowych projektach, a na wyższym poziomie sprawdza się PRINCE2. Bardzo dobre w Wiki jest to, że nie ma konieczności przygotowywania raportów, generowania dokumentów itd. Wszystko jest online – transparentne dla wszystkich. Wiadomo co się dzieje, kiedy i jak. No i właśnie tutaj wszyscy się uczą, bo nie ma innego wyjścia. Jesteś w projekcie = działasz na wiki.

Ilona: Ok,a wady?

Piotr: 1. Wypada zrezygnować z załączania plików; 2. Trzeba nauczyć konsekwencji stosowania Wiki; 3. muszą być jasne reguły – kto co może.

Piotr: No i hmmm… trzeba umieć korzystać z wiki. A to czasami największy problem. Chociaż, nie wyobrażam sobie projektu, w którym nie korzysta sie z jakiegoś narzędzia współpracy online.

Ilona: Jakie sa krytyczne punkty korzystania z wiki?

Piotr: Rozmiar projektu, poziom digital literacy, sposób organizacji,  simplicity matters – łatwość obsługi produktu rozwiązującego istniejący problem to najlepiej sprzedawalna rzecz.

Ilona: Czyli jakie uzasadnienie biznesowe ma uzywanie sieci spolecznych w korporacjach?

Piotr: 1. Szybkość komunikacji, 2. Budowanie bazy wiedzy

Piotr: chociaż… najważniejsze moim zdaniem jest umożliwienie przekazania informacji – wiedzy – od super-specjalistów wewnątrz firmy do klientów, lub przynajmniej sprzedawców. Bo sprzedawca jest ze swoją wiedzą nt. produktu bliżej klienta

Ilona: Z tym przekazywaniem wiedzy w korporacjach to tez taki kij co ma dwa konce. jedej strony jest motywacja, zeby pokazac sie jako ekspert. Z drugiej nie moge odkryc wszystkich kart, bo ewentualnie nie bede juz ekspertem.

Piotr: To zależy od struktury organizacji i tego w jaki sposób takie aktywności są wspierane – nie wymuszane. Jesli się jest ekspertem to zawsze jest co pokazywać. Cooper dobrze o tym napisał w “Wariaci rządzą domem wariatów” – polecam,

Ilona: Dzieki. Ale czesto przeciez jest tak, ze ludzie w firmach nie zdradzaja takich informacji, ktore stanowia podsawe ich USP (unique selling proposition).

Piotr: No trochę tak, ale np. jeśli ja projektuje rozwiązania elearningowe to nie mam problemów ze zrobieniem szkolenia na temat wersjonowania i jego znaczenia. Moim zdaniem wiedza eksperta jest tak szeroka, że zawsze jest się czym dzielić

Ilona: I zdradzasz wszystkie twoje sztuczki?

Piotr: Oczywiście, że nie. Ale nie mam oporów ze zdradzaniem szczegółów warsztatu. Np. w tamtym tygodniu prowadziłem warsztaty na temat screencastów i dokładnie mówiłem jak i czym to robię.

Ilona: A gdzie byly te warsztaty? W waszej firmie?

Piotr: Nie na Uniwersytecie Pedagogicznym, dla nauczycieli 🙂

Ilona: Ho ho, i co beda stosowac?

Piotr: No nie wiem, raczej ciężko

Ilona: Dlaczego?

Piotr: Nie ma zapotrzebowania…

Ilona: No co ty?

Piotr: Wiesz to tak jak seks z filozofem: ma czym, ma gdzie, ale po co…

Ilona: (rofl)

No tak, ale to juz inny rozdzial. Druga czesc rozmowy z Piotrem Peszko na tema eLearningu 2.0 w szkolnictwie wyzszym juz w krotce 😉  Ciekawa jestem, czy Wasze doswiadczenia z eLearningiem 2.0 w firmach sa podobe. Czy wszedzie jest problem z brakiem krytycznej masy? Co myslicie na temat anonimowosci w spolecznych sieciach w firmie? Przeciez anonimowosci moze oznaczac tez problemy … Moze ktos z Was ma ochote podzielic sie swoimi doswiadczeniami z perspektywy uzytkownika eLearningu w firmie? To byloby super ciekawe. Czekam na Wasze komentarze!

Here is a bit of fun. I have been invited as an ‘expert’ “to participate as an expert in a vision-building process on the future of learning aimed at assisting European policy-makers in addressing the challenges that lie ahead. This is a great opportunity for you to have an impact on European policy making and actively shaping the Future of Learning.”

The invitation continues: “Before giving you instructions on what we are asking you to do, we would like to briefly introduce the context and methodology of the study.

The context of this study
The European Commission has recently launched a foresight study on “The Future of Learning: New ways to learn new skills for future jobs”. This study intends to develop visions and scenarios on the ways in which new skills and competences will be learned in Europe in 2020-2030. The study addresses the following dimensions:
(1) Emergent skills and competences associated with future jobs
(2) New ways and practices of acquiring knowledge, skills and competences
(3) Associated changes in the roles of the participants in the learning process, i.e. learners and teachers
(4) Implications for existing Education and Training institutions, systems and policy frameworks
(5) The role of information and communication technologies in transforming and supporting creative and innovative learning
(6) Changes and challenges to assessment, certification and accreditation
(7) Implications of the envisaged changes for present policy action and support

The project team is made up of researchers from the European Commission Institute for Prospective Technology Studies (IPTS) in Seville; TNO, the applied research and technology organisation of the Netherlands; the Open University of the Netherlands; and AtticMedia, a specialist learning communications agency from London. This team will, over the next 12 months, develop a number of visions and scenarios on the future of learning and review their implications for policy making.

Your contribution to the study
As a first step in this project we would like to invite you as an expert to contribute to a vision building process using the group concept mapping method (GCM). As communicated in the invitation, you will be involved online (using e-mail) in two stages of the methodology, namely (a) individual brainstorming of ideas and (b) individual sorting and rating of ideas. In the brainstorming phase you will be asked to generate ideas about specific aspects of education of the future. This phase will typically take between 10 and 15 minutes. A week later, you will receive an aggregated list of ideas generated by all experts involved to, first, sort the statements in groups of similarity and then rate them on some scales (e.g. importance and feasibility). If you would like to know more about the GCM methodology, a short description with examples from various projects is attached to this e-mail (Concept System Introduction). Those of you familiar with the classical concept mapping approach, will probably notice substantial differences with the GCM methodology.

Please read the following instruction for the brainstorming phase of the study carefully.

Instruction to the first phase of the study
We all have the feeling that education in 20 years will have to be different from education today. Education then will possibly deal with a new set of skills and competences, new curriculums or types of curriculums, innovative ways of learning and assessment, different roles for teachers and educational institutions, different impacts of technology, just to mention a few.

1.       We ask you to generate statements about your thoughts about education in 20 years, and to do this using the following format:

One specific change of Education in 20 years will be that:”

I am not sure about my qualifications as an expert in this study, nor indeed that experts are the answers to such a study.

Anyway my somewhat esoteric list is posted below. But what do you think. Post your ideas in a reply – who knows, we might do better than the “experts”, and if enough reply I will find a way to move to stage 2 which involves the sorting and rating  of proposed changes

My ideas

• We will recognise people for what they do rather than what qualifications they have
• Open learning through the internet will become common
• Learners will be expected to take control of their own learning
• Formal learning  will become more episodic with people entering and leaving education at various points in their career path
• Digital identities (and portfolios) will replace traditional CVs
• Management of digital identities will become a crucial competence
• The workplace will become a major context for learning
• Mobile internet enabled devices will become the major tool for learning
• Practice will become a focus for learning and will be captured through mobile devices and integrated with cloud based portfolios
• Augmented reality applications will be a major tool for learning
• Schooling will become a less important focus for learning as learning moves into the workplace, community and home
• Higher education will return to its traditional core purpose of research
• Vocational education and training become the major organisational form of learning
• Systems and services will be developed to allow mutual peer group learning between groups of interested learners
• Text books will be replaced by electronic multi media publications
• Blogs and other internet based multi media will be recognised as legitimate publications for researchers
• Multi User Virtual Environments will render physical attendance in school and university unnecessary
• The financial crisis will lead to the increasing privatisation of universities
• High course fees will deter many working class students from attending higher education
• Open Educational Resources will become widely adopted
• Virtual mobility will break down barriers between national education systems
• There will be a lowering of the school leaving age as it is recognised that other contexts for learning may be more effective and more motivating than school
• We will cease to rely on experts as the source of knowledge and curriculum and move towards quality based on use and endorsement through internet systems
• Context specific learning materials and tasks will lead to more localised learning
• Personal Learning Environments will replace institutional Virtual Learning environments
• Occupational profiles will become broader incorporating elements of what are now seen as individual occupations
• It will become common for people to move between occupations with learning key to supporting such moves
• Traditional disciplinary boundaries will break down with learners pursuing individual learning programmes based on multi and inter disciplinary learning
• Educational institutions will be reinvented as community knowledge centres serving both geographical communities and wider dispersed communities
• Inter sector and inter subject networks of institutions will combine to form networks based on purpose and interest